می‌خواهیم با زبان هنر با جهان سخن بگوییم/ تحریم‌ها حضور ایران در ونیز را سخت کرد

مدیر کل دفتر هنرهای تجسمی با اشاره نقش تحریم‌ها در حضور ایران در این دوره از بینال ونیز، اظهار کرد: ما امروز در شرایط عادی قرار نداریم و به همین خاطر هم به شدت تحت فشار بودیم؛ اما در نهایت توانستیم با افتخار پرچم کشورمان را در این رویداد هنری بالا ببریم تا بتوانیم از صلح و با زبان هنر با مردم جهان سخن بگوییم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش ایسنا، نشست خبری نمایشگاه هنر ایران در پنجاه و هشتمین بینال ونیز، صبح روز شنبه (۱۴ اردیبهشت ماه) با حضور هادی مظفری (مدیر کل دفتر هنرهای تجسمی و کمیسیونر پاویون ایران در ونیز) و رضا لواسانی، سمیرا علیخان‌زاده و علی میر عظیمی، سه هنرمندی که با حمایت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در این نمایشگاه حضور دارند در تالار وحدت برگزار شد.

در این نشست، هادی مظفری _مدیر کل دفتر هنرهای تجسمی_ درباره اهمیت حضور ایران در این دوره از بینال ونیز با توجه به فشارهای جهانی که به دنبال افزایش تحریم‌ها علیه کشورمان ایجاد شده است، خاطرنشان کرد: در روزهایی که جهان با ما چندان مهربان نیست و رهبران سیاسی با واژگانی از کشورمان سخن می‌گویند که شایسته تاریخ و فرهنگ این ملت نیست و در زمانی که برخی توان دیدن پرواز هواپیماهای ما را ندارند و برای رساندن دارو به کشور ما مسیرها را دور و سخت می‌کنند، ما تصمیم گرفتیم تا در این دوره از بینال ونیز شرکت کنیم و از صلح و دوستی بگوییم و یادآور شویم ما ملتی هستیم که با زبان هنر و امید با جهان سخن می‌گوئیم.

مدیر دفتر هنرهای تجسمی همچنین درباره نحوه انتخاب هنرمندان برای حضور در این دوره از بینال ونیز، توضیح داد: در دوره‌های گذشته برای انتخاب هنرمندان فرآیند انتخابی مشخصی وجود نداشت، اما در این دوره یک شورای انتخاب با حضور پژوهشگران، مشاوران استادان این حوزه برگزار شد تا هنرمندان شایسته برای شرکت در این رویداد هنری را معرفی کنند.

او حسن سلطانی، فرح اصولی، امیر سقراطی، سلیمانی، احسان آقایی، علی بختیاری و خودش را از اعضای این شورا عنوان کرد و گفت: در نهایت مجموع امتیازات شورا به هنرمندان منجر به انتخاب آقایان رضا لواسانی و علی میرعظیمی و خانم سمیرا شد که ما هر سه هنرمند افتخار ما هستند و قطعاً آینده هنر تجسمی ایران با حضور آنها درخشان‌تر خواهد شد.

مظفری با اشاره به شاخص‌های انتخاب هنرمندان برای شرکت در پنجاه و هشتمین دوسالانه هنر ونیز، اظهار کرد: یکی از شاخص‌های اصلی شورای انتخابی این بود که هنرمندان حتماً در داخل کشور زندگی کنند. همچنین تاکید ما بر این بود که حتماً از میان سه هنرمندی که انتخاب می‌شوند، یک بانوی هنرمند حضور داشته باشد تا این پیام را منتقل کنیم که در کشور ایران زنان نیز در کنار مردان به جدیت هنر را دنبال می‌کنند.

او افزود: همچنین با توجه به اینکه همواره در دفتر هنرهای تجسمی تاکید داشته‌ایم «ایران فقط تهران نیست»، تصمیم گرفتیم یکی از این سه هنرمند از سایر استان‌های ایران انتخاب شود؛ که آقای میرعظیمی از استان اصفهان در این دوره از بینال ونیز شرکت خواهند کرد. همچنین از دیگری شاخص‌های اصلی شورای این بود که حتماً هنرمندانی انتخاب شوند که بتوانند با زبان جهانی هنر، با مردم دنیا ارتباط برقرار کنند.

مدیر دفتر هنرهای تجسمی در ادامه درباره پاویون ایران در بینال ونیز و با بیان اینکه «مجموعاً ۲۸۰ متر فضا در اختیار کشور ایران قرار داده شده است»، اظهار کرد: در سال‌های گذشته پاویون ایران چندان در دسترس نبود و در بخش اصلی قرار نداشت، اما در این دوره ما در یکی از بهترین موقعیت‌های شهر ونیز قرار داریم و بر همین اساس هم امیدواریم بازدیدکنندگان بیشتری نسبت به دوره‌های گذشته داشته باشیم.

کمسیونر پاویون ایران در ونیز همچنین یادآور شد که ۳۳ جلد کتاب چاپ شده در موزه هنرهای معاصر که هنر و هنرمندان ایرانی در آنها معرفی شده‌اند، در جریان این رویداد هنری به کتابخانه ونیز اهدا خواهد شد.

مظفری درباره آثار ارائه‌شده در پاویون ایران در این دوره از بینال ونیز، گفت: خانم علیخان‌زاده از گذشته و خاطره سخن گفته‌اند، آقای لواسانی حال و امروز را روایت و شکوه زندگی را معنا می‌کند و آقای میر عظیمی نیز از فراگیری آموزش و آینده صحبت کرده‌اند. این سه اثر در کنار هم مجموعه‌ای از زندگی را خواهد ساخت.

مدیر دفتر هنرهای تجسمی افزود: به طور کلی جهان تصور رایجی نسبت به هنر ایران دارد و بیشتر نقش مایه‌های محلی را از ایران می‌شناسد. در همین راستا ما تلاش کردیم در این دوره هنرمندانی را انتخاب کنیم که بتوانند با زبان هنر با مردم جهان ارتباط برقرار کنند.

مظفری همچنین در بخش دیگری از سخنان خود درباره هزینه‌های شرکت در پنجاه و هشتمین دوره از بینال ونیز، خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه برگزاری این رویداد شش ماه به طول می‌انجامد، هزینه‌های قطعی نیز بعد از اتمام دوره اعلام مشخص خواهد شد؛ اما در کل می‌توان گفت که با صرفه‌جویی‌هایی که صورت گرفته است، امسال هزینه شرکت در این رویداد هنری، نصف هزینه‌های شرکت در دوره‌های قبلی خواهد بود.

او با اشاره به مشکلاتی که تحریم‌ها برای حضور در این رویداد هنری ایجاد کرده‌اند، اظهار کرد: ما امروز در شرایط عادی قرار نداریم و به همین خاطر هم برای اجاره فضا، واریز وجه، انتقال و حمل و نقل آثار و … به شدت تحت فشار بودیم. در واقع مشکلات زیادی را پشت سر گذاشتیم که اگر در شرایط تحریم نبودیم، خیلی ساده‌تر می‌توانستیم از پس آنها بر بیاییم. اما در نهایت به لطف خدا و با تلاش‌های چند ماهه توانستیم با افتخار پرچم کشورمان را در این رویداد هنری بالا ببریم تا بتوانیم از صلح و با زبان هنر با مردم جهان سخن بگوییم.

مظفری همچنین یادآور شد: برای خریداری فضا هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده است. در دوره‌ای این موضوع مطرح شد که ایران فضای مشخصی را در بینال ونیز داشته باشد، اما ادامه پیدا نکرد.

همچنین در ادامه این نشست، هنرمندانی که قرار است در پنجاه و هشتمین بینال ونیز شرکت داشته باشند، در سخنانی کوتاه به ارائه توضیحاتی درباره آثارشان پرداختند.

بر این اساس، رضا لواسانی در توضیح اثر خود به نام «زندگی»، گفت: بیشترین تلاشم این است که بتوانم در تصاویر شعر و زبان فارسی را نشان دهم و هنوز نمی‌دانم چقدر در این امر موفق بوده‌ام. اسم کار زندگی است. ابعاد این اثر که چند سالی برای طراحی آن وقت گذاشته‌ام حدود ۱۷ متر است که از از مواد بازیافتی در خلق آن استفاده شده است.

همچنین سمیرا علیخان‌زاده نیز درباره اثر خود به نام «شبح صلب خاطره»، اظهار کرد: برای حضور در این دوره از بینال ونیز یک چیدمان آماده کرده‌ام که به نوعی در ادامه کارهای قبلی‌ام است. این اثر نیز با استفاده از عکس‌های قدیمی و چاپ دیجیتال روی توری‌های فلزی خلق شده است.

او یادآور شد: این اثر درباره آدم‌هایی است که در این عکس‌ها هستند، ولی دیگر نیستند. در واقع نوعی مرگ‌اندیشی و نیستی در کارهایم دیده می‌شود. این اثر قرار است روی دیوار ۱۱ متری نصب شود.

علی میرعظیمی نیز نام اثر خود را «شاهد آواز» عنوان کرد و گفت: این کار از یک پروسه آغاز شد که به دو یا سه سال پیش برمی‌گردد که روی مفهومی سینمایی و ادبی کار می‌کند. اثر چیدمانی است که برای خلق آن مواد اولیه گوناگونی همچون آلومینیوم، شیشه، کاربن سلفون و … استفاده شده است.

سام فرخی، که به عنوان نماینده بانک آینده، اسپانسر حضور ایران در این دوره از بینال ونیز در نشست حضور داشت در سخنانی از اهمیت توجه به رویدادهای هنری سخن گفت.

به گزارش ایسنا، پنجاه و هشتمین دوسالانه هنر ونیز ۲۰۱۹، از ۲۱ اردیبهشت ماه تا ۲۶ آذرماه ۹۸ در ایتالیا برگزار می‌شود.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: بینال ونیز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۶۴۹۲۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دهه ۹۰؛ دهه‌ی «رکود، عبرت، تجربه»

خبرگزاری تسنیم قرار است در پرونده‌ی «دهه‌ی رکود، عبرت، تجربه» به تفصیل و در گفتگو با صاحبنظران و کارشناسان به بررسی وضعیت اقتصاد ایران در دهه‌ی ۹۰، دلایل و ریشه های افول اقتصاد در این دهه و راه‌حلهای جبران این خسارت در سالهای پیش رو بپردازد. - اخبار اقتصادی -

گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم- 

وقتی میان فعالان اقتصادی از دهه‌ی 1390 شمسی سخن به میان می‌آید، تصویر یک دهه «عقب‌ماندگی»، «تعطیل نسبی مسائل اقتصادی» و «انباشت چالش‌های اقتصادی» در ذهن‌هایشان نقش می‌بندد و زمانی که می‌خواهند در موردش صحبت کنند، هر یک از زاویه‌ای آسیب‌های این دهه را بر می‌شمرند: از وضعیت نامناسب شاخص‌های کلان اقتصاد تا رکود در کسب‌و‌کارهای خرد و کلان، از آسیب‌های تشدید تحریم‌ها تا انفعال دولت‌ها در برابر تحریم و بی‌توجهی به برنامه‌ها و سیاست‌های «خنثی‌کردن اثر تحریم‌ها».

تاجران زبده و پژوهشگران اقتصاد بین‌الملل نیز از «شرطی‌کردن اقتصاد» نسبت به مذاکره با غرب می‌گویند و بی‌توجهی به سیاست اصولی «ترجیح شرق به غرب»؛ آن هم درست در دهه‌ای که قدرت اقتصادی در حال انتقال از غرب به شرق بود. دهه‌ی 1390 چه بود و چه مختصاتی داشت؟ آن دوران تمام شده یا دهه‌ی جدید، دهه‌ی 1390 جدیدی است!؟  

افول شاخص‌های کلان

میانگین رشد اقتصادی دهه‌ی 1360 -با وجود آثار انقلاب و مشکلات ناشی از جنگ تحمیلی- برابر با 4.3 درصد بود. این شاخص در دهه‌ی 1370 برابر با 3.1 درصد و در دهه‌ی 1380 برابر با 4.4 درصد بود. میانگین رشد اقتصادی پس از انقلاب (از 1360 تا پیش از آغاز دهه‌ی 1390) نیز برابر با 3.9 درصد بود. این در حالی است که میانگین رشد اقتصادی در دهه‌ی 1390 به 0.9 درصد کاهش یافت.

درآمد ملی سرانه که در سال 1390 برابر با 8.1 میلیون تومان بود در سال‌های پس از آن کاهش یافت؛ تا جایی که میانگین درآمد سرانه در این دهه به 7.4 میلیون تومان (به قیمت ثابت سال 1390) رسید. فقر مطلق که از 46.8 درصد در سال 1989 میلادی (تقریباً معادل سال 1368؛ سال پایانی جمگ تحمیلی) به 12.3 درصد در سال 2011 میلادی (تقریباً معادل سال 1390 شمسی) رسیده بود، در دهه‌ی تعطیل اقتصاد ایران دوباره افزایش یافت و به 21.9 درصد در سال 2020 میلادی (تقریباً معادل 1399 شمسی) رسید؛ به عبارت دیگر قدرت خرید عموم مردم در این دهه آب رفت و فقر مطلق نیز تقریباً دو برابر شد.

تحریم و انفعال

در تحلیل دهه‌ی 1390 نمی‌توان از نقش تحریم‌ها غافل شد؛ تشدید تحریم‌های ظالمانه از ابتدای دهه‌ی 1390 به این سو حتماً به اقتصاد ایران آسیب زد اما انفعال سیاست‌گذار در برابر تحریم‌ها نیز نقش تعیین‌کننده‌ای در نتیجه -یعنی افول شاخص‌های کلان اقتصادی- داشت.

کاهش وابستگی اقتصاد به نفت در دهه‌ی 1390، نه یک سیاست مطلوب سیاستگذار بلکه همواره اجبار بود. از دل همین اجبار بود که کلان‌ایده‌ی «مذاکره برای رفع تحریم‌ها» و «رفع‌تحریم به مثابه حل همه‌ی مشکلات از آب خوردن تا بهبود شاخص‌های کلان اقتصادی» زاییده شد.

سیاستمدارِ عادت‌کرده به زیستِ نفتی که نظم آمریکایی جهان را نیز پذیرفته بود، حتی به‌زور هم حاضر به ترک اعتیاد اقتصاد ایران به نفت نبود. می‌خواست دوباره ذیل نظم آمریکایی، نفت بفروشد و گرد و غبار ضعف کارآمدی مدیریت و سیاست‌های اقتصادی‌اش را زیر فرش درآمد نفتی پنهان کند. «برجام» را تجربه کرد و با خروج آمریکا از برجام، سرش به سنگ خورد. از این منظر، دهه‌ی 1390 را باید دهه‌ی تجربه و عبرت نیز نامید. سیاستمدار در این دهه، عملاً اقدام جدی‌ای برای درمان عیوب ساختاری اقتصاد ایران از جمله تصدی‌گری افراطی دولت، بودجه‌بندی معیوب و نامتوازن، وجود هزینه‌های زائد و مسرفانه و ...  نکرد.

تغییر نظم بین‌الملل

از دیگر ویژگی‌های مهم دهه‌ی 1390 نیز سرعت گرفتن تغییر نظم بین‌المللی بود. در این دهه قدرت اقتصادی به مرور از غرب به شرق -به‌طور خاص آسیا- منتقل شد. در سال 2011 تولید ناخالص داخلی آمریکا (بر اساس دلار برابری قدرت خرید) معادل 15600 میلیارد دلار و تولید ناخالص داخلی چین برابر با 13740 میلیارد دلار بود. در سال 2017 ورق برگشت و اقتصاد چین از اقتصاد آمریکا بزرگ‌تر شد. تولید ناخالص داخلی چین در 2024 برابر با 35290 میلیارد دلار است در حالی که این شاخص برای اقتصاد آمریکا برابر با 28780 میلیارد دلار است. رشد اقتصادی هند و سایر اقتصادهای نوظهور آسیایی نیز مشابه بود.

در میانه‌ی این تغییر نظم مهم در دهه‌ی 1390، دولت در ایران عملاً روابط اقتصادی با شرق را از اولویت خارج کرد و تمام تخم‌مرغ‌هایش را در سبد مذاکره با غرب برای رفع تحریم‌ها گذاشت. رای آوردن ترامپ در ایالات متحده، قدرت گرفتن بن‌سلمان در عربستان، کرونا و سقوط قیمت نفت را نیز باید به لیست اتفاقات شاخص این دهه اضافه کرد.

درس‌هایی برای آینده

خلاصه اینکه در دهه‌ی 1390 یک دهه «رکود»، انباشت چالش‌های اقتصادی و تعطیل نسبی مسائل اقتصادی را شاهد بودیم. در عمل دولت‌ها در اقتصاد داخلی، اصلاح «عیوب ساختاری» را به‌تعویق انداختند و در نسبت اقتصاد ملی با دنیای خارج، بدون توجه به تغییر نظم بین‌الملل تمام تخم‌مرغ‌ها را در سبد مذاکره با غرب برای «رفع تحریم» گذاشتند و استراتژی «خنثی‌سازی اثر تحریم» را  کنار گذاشتند؛ در حالی که در ابتدای دهه، با ابلاغ «سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی» راه‌ها نشان داده شده بود و در انتهای دهه نیز در «بخش اقتصادی بیانیه‌ی گام دوم»، مجدداً بر آن‌ها تاکید شد. در واقع سیاستگذار در این دهه دست به «تجربه‌»‌ای خارج از سیاست‌های کلی نظام زد و درس «عبرت»ی برای دهه‌های پیش رو شد.

حال آیا ما از تجربه‌های دهه‌ی 1390 درس خواهیم گرفت!؟ گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم قرار است در پرونده‌ی «دهه‌ی رکود، عبرت، تجربه» به تفصیل و در گفتگو با صاحبنظران و کارشناسان به بررسی وضعیت اقتصاد ایران در دهه‌ی 90، دلایل و ریشه های افول اقتصاد در این دهه و راه‌حلهای جبران این خسارت در سالهای پیش رو بپردازد.

انتهای پیام/